Мы запыталіся, а вы як расказалі! У нашай серыі не пра працу, а пра ваш адпачынак, шмат цікавых парад, што паглядзець-пачытаць. Вось тут падборка нон-фікшан і дакументальнай літаратуры. А гэта падборка (34 кнігі) складаецца з мастацкай літаратуры, а таксама мы вызначылі асобным блокам, якіх беларускіх аўтараў і аўтарак вы чытаеце. Захаваныя каментары, чаму тая ці іншая кніга вартая ўвагі.
«Игра Престолов». Советую сейчас пересмотреть или перечитать. Это покажет, насколько сильно изменились вы. Раньше я Недом Старком и его женой Кейтеллин восхищалась, а сейчас вижу в них недальновидных политиков и истероидов. Потому что нельзя быть только благородным, когда в твой дом пришла беда. А ещё я с удивлением обнаружила, что в «Игре Престолов» остались живыми только те, кто реально оценивал свои силы.
«Гульню тронаў» і «Дом драконаў» раю ўсім і кожнаму. Я фанатка сусвету Джорджа Марціна «Песня Льду і Агню», гэта геніяльная гісторыя, у якой мне цікава вывучаць дэталі, разважаць і абмяркоўваць на фанацкіх пляцоўках.
«Год в Провансе» Питера Мейла.
«Наивно. Супер» Эрленда Лу и
«Атлас, составленный небом» Горана Петровича. Это лёгкие книги, которые помогают мне расслабляться.
«Профессор накрылся! и прочие фантастические неприятности» Генры Катнера.
«Насарогі» Эжэна Іанеску – пра тое, як людзі становяцца насарогамі.
«Бляшаны барабан» Гюнтэра Граса – пра хлопчыка, які вырашыў перастаць расці.
«Неапалітанскі квартэт», які складаецца з чатырох раманаў Элены Ферантэ.
«Таямнічая гісторыя Біллі Міллігана» Дэніэла Кіза.
Гатычныя раманы, такія як «Джэйн Эйр», «Рэбека», «Навальнічны перавал».
Але больш за ўсё люблю кніжку «Манах» Мэцью Грэгары Льюіса. І хаця гэта жанравая літаратура, яна месцамі напісана так, што ты чытаеш і думаеш: «Чувак, навошта гэтыя складаныя абароты? Людзі так не размаўляюць, куды столькі пафаса?». Але я яе вельмі люблю, там пра каталіцкую царкву, пра манаха, які спачатку падаецца амаль святым, а потым аказваецца, што гэта ня так, пра сексуальныя стасункі ўнутры кляштараў, пра замкі і падзямеллі – я гэта абажаю.
В «Графе Монте-Кристо» (Дюма) все душевные терзания узника проговорены очень тонко. Для меня эта книга очень терапевтична, думаю купить себе бумажный экземпляр. Тема мести за решёткой очень триггерит. Все (ну то есть почти все) мечтают восстановить справедливость, отомстить, наказать. Но месть не только уничтожит врага, она легко может разрушить тебя и твою жизнь.
«Хромую судьбу» или «Град обречённых» Стругацких могу цитировать страницами. Отдельная любовь – О. Генри с его рассказами. В СИЗО перечитала с большим удовольствием.
«Мастер и Маргарита» Михаила Булгакова. После того, как узнал, что Булгаков всё это писал, вероятно, для Сталина, ты видишь новые смыслы, когда понимаешь, для кого писались эти сцены и эти фразы, и даже слово «Мастер», потому что Сталин называл творческих людей «Мастерами». И ты понимаешь, что писал это Булгаков «вместе» со Сталиным. Точно так, как сейчас медиа работают на свою «целёвку».
«На заснежаны востраў» Анкі Упалы і
«Я і ёсць рэвалюцыя» Юлі Арцёмавай – кнігі, якія мяне не тое, каб супакойваюць, але даюць нейкае суцяшэнне ў тым, што як бы яно цяжка часам ні было – і гэта міне. Я настойліва раю пачытаць гэтыя кніжкі, асабліва людзям з вопытам міграцыі. Мне здаецца, у іх можна знайсці шмат таго, што прынясе нейкі пакой.
«Шэпт» Сергея Лескеця. Там такие описания Беларуси, просто закачаешься.
Это качественная документалистика про очень интересное явление, последнее поколение бабок-шептух, которое странным образом миксует христианскую и дохристианскую традиции. Все эти заговоры от болезней, на удачу… Сергей Лескеть нашёл настоящих носителей традиции, поговорил с ними, записал интервью. Даже присутствовал при этих ритуалах, делал портреты шептух, и многих из них уже нет в живых. Получилось очень интересно.
«Па што ідзешь, воўча?» Евы Вежнавец. Кароткая кніга, чытаецца хутка. І складана. Аж балюча. Але раю ўсім, бо беларусам вельмі важна ведаць вось такую нашую праўду.
«Возера радасці» Виктора Мартиновича. Мне очень нравится перевод Виталия Рыжкова, он такой густой и «смачны».
«Свінні» Аляксандра Чарнухі.
«Плошча Перамогі» Альгерда Бахарэвіча.
«Bloodlends» Алеся Плоткі.
«Кароткая гісторыя прэміі Г». – «таксічны раман» Паўла Анціпава.
«Алесь», кніга пра Алеся Бяляцкага.
«Записки несостоявшегося «химика» » Аляксандра Дземідовіча.
«Знак бяды» Васіля Быкава.
«Каханак Вялікай Мядзведзіцы» Сяргея Пясецкага.
«Цынкавыя хлопчыкі» Святланы Алексіевіч. Хаця я планавала праглынуць яе за выходныя, чытала ў выніку ледзь не месяц. Але дзеля разумення цяперашняй вайны, чалавечай прыроды на вайне – вельмі дапамагае.
«Мяне няма» Валянціна Акудовіча.
«Чорны замак Альшанскі» Уладзімера Караткевіча, каб разбіць стэрэатып пра нягеглых беларусікаў. Там герой вырашае свой лёс самастойна, чаго я нам усім і жадаю.
Нон-фікшан, дакументальная літаратура. Што чытаюць медыйшчыкі
Дакументалкі, серыялы, анімэ. Што паглядзець ціхім вечарам — расказалі медыйшчыкі
Кожны тыдзень атрымлівай на пошту: якасныя магчымасці (гранты, вакансіі, конкурсы, стыпендыі), анонсы івэнтаў (лекцыі, дыскусіі, прэзентацыі, прэс-канферэнцыі) і карысны кантэнт
