У сённяшняй падборцы рэлаксу – выключна дзяўчаты, якія добра ведаюць, як важна своечасова паклапаціцца пра сябе. Веліч старажытных палацаў, шмат вышыўкі і ўтульныя хатнія справы – спосабаў падняць настрой вельмі шмат. Папярэднія выпускі не пра працу знойдзеце на нашым сайце, а калі вы жадаеце падзяліцца сваім досведам – пішыце на press-club@solidarityby.eu.
Фота з асабістага архіва Кацярыны Ваданосавай
– У мяне работа – гэта адпачынак. Мне вельмі падабаецца тое, чым я займаюся, і ў мяне ёсць цудоўная магчымасць мяняць віды дзейнасці. Таму я і на працы нармальна адпачываю, за выключэннем таго, што спаць не паспяваю.
Мне вельмі падабаецца дарога як з’ява. Калі ёсць вольны час, з сям’ёй выбіраюся на прыроду. Мы бярэм намёты, газавую гарэлку, едзем у паход, напрыклад. І нават калі кепскае надвор’е, але ёсць вольны час, імкнемся выехаць куды-небудзь. Можа, мы нават з машыны не выйдзем, але пакатаемся і што-небудзь паглядзім. Падабаецца проста ехаць і глядзець у вакно. Дзецям такое не асбліва падабаецца, але яны прызвычаіліся.
Тут «разваленных» менш. Але калі параўнаць з Беларуссю, то тое, што там у руінах, – тут жыве і развіваецца. Калі ты ў Беларусі едзеш, каб глядзець занядбаную стадолу, то тут няма занядбанай стадолы, тут людзі яе выкарыстоўваюць па прызначэнню.
Мы перавезлі сюды ровары, і калі нам надакучвае катацца недзе па горадзе, мы ровары чапляем на машыну і едзем куды-небудзь. Але, на жаль, зараз гэта не так часта здараецца, у мяне толькі адзін выходны на тыдзень.
Фота з асабістага архіва Кацярыны Ваданосавай
Быў выпадак, калі ў нас яшчэ не было намёта, і мы паехалі проста без яго. І гэта было класна, бо ты ляжыш, паціху на цябе выпадае раса, ты робішся мокры, але ўсё ж такі цёпла. Пачынае садзіцца сонца, потым пачынаюць лятаць кажаны, і я ніколі не думала, што на свеце існуе столькі кажаноў.
Я не аматар таго, каб ездзіць у адно і тое ж месца. У Беларусі падарожнічаць нам дапамагала аплікацыя «Глобус Беларусі». Мы маглі абраць нейкую кропку і ехаць глядзець што на гэтай мапе пазначана. Тут такога няма, але ёсць сайт zabytek.pl, і там ёсць спіс прыкольных месцаў, сярэднявечных гарадзішчаў, замкаў, фартэцыяў. Перыядычна мы кіруемся гэтым сайтам.
То бок я магу адкрыць мапу, паглядзець на яе, падумаць, што даўненька мы не былі на рацэ Буг – і мы едзем проста на Буг, проста ў тым напрамку, і калі нам нешта па дарозе спадабаецца – мы заўсёды можам спыніцца.
Яшчэ вельмі любім збіраць грыбы. Мае дзеці адрозніваюць лісічкі ад мухамораў, баравікі ад ілжэбаравіков.
Калі не выпадае шмат вольнага часу, але ёсць хвіліначка, каб пазаймацца нечым асабістым, я ў асноўным шыю ці вышываю. Я займаюся рэканструкцыяй строяў, і гэта – адна з тых спраў, якія мне падабаецца рабіць у любой сітуацыі. Я вышываю ў машыне, калі куды-небудзь едзем. Я сяджу ў чарзе ў шпіталі – і таксама вышываю ці шыю. У шпіталі напачатку былі пытанні: «А што вы робіце? А навошта?». Цяпер увесь персанал ведае. Я прыходжу на кропельніцу, яны пытаюцца: «A co ta pani haftowała?» (с польского: «А что пани вышивала?»). Я ім паказваю, што навышывала. Гэта такі спосаб адпачынку, які адначасова з’яўляецца і маёй працай.
Фота з асабістага архіва Кацярыны Ваданосавай
Яшчэ я займаюся музыкай у вольны час, на жаль, увесь мой гурт цяпер па розных краінах. Мы збіраемся звычайна напярэдадні канцэрту на адзін дзень, рэпетуем, потым выступаем. Але дома я сяджу, штосьці «калупаю» на фартэпіяна, у мяне ёсць гітара і бас-гітара і розныя духавыя – і мне гэта таксама прыносіць палёгку і задавальненне. Я не ведаю, ці можна разглядаць гэта як адпачынак, бо час ад часу, зрэдку, але гэта прыносіць мне ганарары.
Я цярпець не магу сядзець перад тэлевізарам. Не памятаю, калі апошні раз глядзела які-небудзь серыял. Мабыць, гэта была «Гульня тронаў», якую я не даглядзела, на другім, мабыць, сезоне спынілася.
Я не магу адначасова і вышываць, пакідая свой след, і «пырыць» у серыял. Не атрымліваецца трымаць увагу на некалькіх рэчах адначасова.
Фота з асабістага архіва Кацярыны Ваданосавай
Таму калі выпадае час хваробы ці кепскага надвор’я, то я ўключаю якую-небудзь лекцыю па гісторыі і таксама шыю-вышываю пад гэта. Ёсць такі Youtube-канал чалавека, які робіць стрымы на Twitch, а потым ён у скарочаным выглядзе выкладае свае лекцыі на Youtube. Яго завуць Bushwacker, ён з Украіны. Тое, што робіць гэты чалавек з гісторыяй, – гэта кайф.
Я сама па адукацыі гісторык, мне гэта вельмі цікава і для мяне гэта чыстае задавальненне. Я магу яго лекцыі пераслухоўваць па некалькі разоў, таму што там велізарныя аб’ёмы інфармацыі, і адначасова інфармацыя пададзена настолькі прафесійна, цікава, не трывіяльна, не нудна. Даходзіць да таго, што ён можа размаўляць па-арабску, па-кітайску, прыводзіць цэлыя вытрымкі аўтэнтычных тэкстаў. Ён распавядае так, што ты ловіш ад гэтага кайф.
Кніжкі чытаю, але, на жаль, апошнім часам я вельмі рэдка чытаю мастацкую літаратуру, бо няма часу. Калі ва ўніверсітэце я магла пахваліцца тым, што за два дні чытаю ад коркі да коркі «Вайну і мір» – і я дарэчы сярод тых людзей, якім падабаецца «Вайна і мір» – то зараз мне проста не стае часу. І калі перада мной дылема: сесці кніжку пачытаць альбо вышыць частку строя – аддам перавагу вышыўцы.
Зараз мастацкая літаратура трапляе да мяне, каб я яе начытала, бо адна з маіх прац – агучка, і гэта выключна беларуская літаратура. Зараз буду чытаць Андрэя Федарэнку, яго раман «Мяжа».
Яшчэ я кожны вечар чытаю сыну перад сном «Гары Потэра» у беларускім перакладзе. Да гэтага былі «Мумі-тролі», мы іх чытаем прыкладна кожны год. Гэта адна з маіх самых улюбёных кніжак, я не лічу яе цалкам дзіцячай. Гэта тое, з чым я вырасла і што я хочу перадаць дзецям. Не столькі сюжет – сколькі атмасферу.
Фота з асабістага архіва Аляксандры Багуслаўскай
Скажу шчыра, пасля падзей 2020 года я вельмі пільна сачу за сваім work-life balance, таму імкнуся рэгулярна і якасна адпачываць (наколькі гэта магчыма). Часам для мяне проста паляжаць у сваіх думках ці пазаліпаць у TikTok – гэта адпачынак, хаця, канешне, не найлепшы.
Нядаўна зразумела, што адзін з улюбёных адпачынкаў – гэта сацыялізацыя рознага кшталту. Схадзіць с сяброўкамі на келіх прасэка ці прагуляцца ў горадзе з любімым мужчынам больш за ўсё насычае мяне энергіяй.
Асабліва я люблю розныя канферэнцыі і форумы, дзе спачатку працуеш, а потым разам з усімі нефармальна гутарыш і так адпачываеш.
Яшчэ я вельмі люблю гатаваць. Магчыма, нішто мяне так не захоплівае, як ежа (бо я проста люблю есці). Напэўна, больш за ўсё люблю гатаваць дэсерты, мой фірмовы – цірамісу. У вандроўках люблю купляць розныя кулінарныя кнігі з нацыянальная кухняй, цяпер вось чакаю з Беларусі кнігу з нашымі традыцыйнымі рэцэптамі.
Пакуль я вучылася ў Лондане, часта адпачывала ў музеях, яны там бясплатныя. Я напэўна разоў пяць была ў Брытанскім музеі, разы тры – ў Нацыянальнай галерэі.
Фота з асабістага архіва Аляксандры Багуслаўскай
Карысны адпачынак, які можна без сумневаў рэкамендаваць амаль кожнаму – гэта фізічная актыўнасць. Я хаджу на фітнэс і ў басейн, а ў Мінску займалася сквошам. Тады мне гэта не вельмі падабалася, але ўжо шкадую, што цяпер такой магчымасці няма. Фізічная нагрузка вельмі добрая тым, што заўжды падымае настрой. Нават калі на трэніроўку ідзеш сумная і стомленая, пасля адчуваеш прыліў сіл.
Кнігі часцей чытаю на выходных ці ў адпачынку. Па буднях – некалькі хвілін перад сном. Калі ўвесь дзень пісаў тэкст, не вельмі хочацца адкрываць іншы тэкст. Гэтаксама было і падчас маёй вучобы ў Лондане: пасля чытання 50 старонак навуковага артыкула мне наогул не хацелася думаць.
Мне падаецца, вельмі важна часам глядзець на свет з іншага боку, з іншай перспектывы. Марыя ў кнізе распавядае пра свой досвед працы журналістам у Філіпінах, і гэта ўражвае. Агулам кніга павінна спадабацца журналістам, бо там можна знайсці вельмі шмат паралеляў з нашай сітуацыяй.
Таксама нядаўна мая калега мне падарыла кнігу пра княгінь Вялікага княства Літоўскага, і яна мяне таксама захапіла, бо я вельмі люблю гісторыю, хаця і не ідэальна яе ведаю.
Я не вельмі часта гляджу серыялы ці кіно, на гэта проста не хапае часу, але даволі часта яны ў мяне ідуць фонам, калі займаюся іншымі справамі. Таму лепш, каб гэта былі вядомыя мне серыялы, то бок я часта пераглядаю адно і тое ж. Мае ўлюбёныя серыялы – брытанскія. Я праўда вельмі люблю «The Crown» і «Downtown Abbey», пераглядвала іх некалькі разоў. Не скажу, што я была ў абсалютным задавальненні ад жыцця ў Лондане, але брытанская эстэтыка гэтых серыялаў мяне вельмі прываблівае. Ну, і ідэальная англійская мова.
Вандроўкі – гэта, канешне, найлепшы адначынак, я вельмі люблю бываць у новых месцах. Падчас вучобы ў Брытаніі я даволі шмат паездзіла: была ва Ўэльсе, Шатландыі, нават заехала на Аркнейскія выспы – гэта было проста шыкоўна. Звычайна ўсе вандроўкі, лакацыі, музеі плануе мой мужчына, а я адказваю за тое, каб мы схадзілі ў найлепшую рэстарацыю і паспрабавалі найлепшую мясцовую ежу і напоі.
Фота з асабістага архіва Аляксандры Багуслаўскай
З таго, что мяне асабліва ўразіла і што я б магла рэкамендаваць – Куршская каса ў Літве. Я ведаю, гэта гучыць даволі проста і нецікава, але насамрэч прырода там неверагодная. Спачатку густы лес, у якім ты бачыш аленей, а потым адразу пясчаныя дзюны і мора – я такое нідзе не бачыла.
Есць яшчэ такі тып адпачынку, які я ўмоўна называю «жаночая чакра». Тут усялякія масажы, ванны, спа, намазвання рознымі крэмамі – мяне гэта вельмі напаўняе энергіяй. Пакуль я пісала дысертацыю, я сабе прыдумала новый спосаб адпачынку.
Такая сваеасаблівая фізічная нагрузка мяне вельмі супакойвала. Як бонус – дома было чыста.
Апошнім часам мне падабаецца вышываць крыжыкам, гэта таксама да «жаночай чакры». Такая марудная справа, можна адначасова глядзець навіны ці слухаць нейкі падкаст. Але насамрэч вышыўка патрабуе высокай канцэнтрацыі, бо калі памылішся са сцяжком, трэба ўсё перарабляць. Таму мозг рэальна расслабляецца ад таго, што напружанне зусім іншага кшталту. Нядаўна самастойна вышыла свайму мужчыне ў падарунак закладку для кніг з нарцысамі.
Фота з асабістага архіва Вольгі Сямашка
Апошнім часам спрабую выдаткоўваць больш часу на адпачынак, таму што доўгі час жыла ў рэжыме, калі не вельмі зразумела, дзе сканчваецца праца і пачынаецца вольны час. Таму зараз спрабую акрэсліць мяжу і адпачываць прынамсі на выходных, хоць у мінулую суботу (7 кастрычніка) з раніцы ўжо было зразумела, што зноў прыйдзецца функцыянаваць у рэжыме «нон-стоп».
Самы лепшы адпачынак для мяне – дарога, нават калі гэта падарожжа па працы. Для мяне не складана шмат часу праводзіць у дарозе, і я іншым часам нават не заўважаю, што ўжо прызямліліся ці прыехалі. Для мяне гэта як медытацыя, час падумаць і адрэфлексаваць падзеі.
Мы вельмі шмат падарожнічаем з сям’ёй. Шмат гадоў акрамя летняга адпачынку мы выязджалі і на восеньскіх, і на вясновых вакацыях, бо прывязаны да школьнага графіка сына. Гэтыя падарожжы ў нас з большага адукацыйныя, пляжны адпачынак мы пакідаем на лета.
Фота з асабістага архіва Вольгі Сямашка
Зараз якраз настае такі час: пакаваць заплечнік – і ў дарогу амаль на тыдзень. Спачатку паедзем у Торунь, бо нешта ніяк не атрымлівалася патрапіць у гэты горад. Увогуле, з кожным разам складаней знайсці месца ў Еўропе, дзе мы яшчэ не былі. Таму трэба ўжо выбірацца ў краіны «далёкай дугі». Але падарожнічаць стала прасцей, мы і раней часта лёталі з Вільні і Варшавы, а зараз мы тут жывем.
Маршруты і лагістыку я заўсёды планую сама, для мяне гэта таксама від адпачынку: скарыстацца зніжкамі, знайсці танныя самалёты, адкапаць якую-небудзь рэдкую выставу ці вывучыць гарадскія легенды.
Акрамя доўгіх паездак, мы заўсёды падарожнічаем па краінах, у якіх жывем. Да прыкладу зараз мы ў Літве, і фактычна праз выходныя выязджаем у гарады, гарадкі ці вёскі. У нас з мужам нават хэштэг спецыяльны ёсць для такіх падарожжаў: #турыстыавантурысты.
Ну і затусіць да беларусаў на канцэрт у іншы горад ці іншую краіну, гэта зараз не праблема. Напрыклад, глядзець «купалаўцаў» я ездзіла з Вільні ў Люблін, і была яшчэ не самым апантаным тэатралам, бо сустрэла беларуса, які прыехаў з Таліна.
Калі па тых ці іншых прычынах прыходзіцца сядзець дома, то я чытаю. Прычым я аддаю перавагу чытанню кніг у арыгінале. Зараз чакаю, калі ўжо літоўскую мову засвою на тым узроўні, што можна будзе набыць маю першую кніжку літоўскага аўтара ў арыгінале.
Фота з асабістага архіва Вольгі Сямашка
Апошнім часам пачала вяртацца да мастацкай літаратуры, бо некалькі гадоў не магла ўвогуле чытаць мастацкія творы. Зараз пакрысе вяртаю на паліцу беларускіх аўтараў. Нядаўна скончыла чытаць «Плошчу Перамогі» Бахарэвіча, хачу патрапіць на спектакль, які, нажаль, яшчэ не паглядзела.
Падчас працэсу над Гараўскім прачытала раман «Беларускі снайпер» былога амбасадара Польшчы ў Беларусі Лешэка Шарэпкі, якраз пра «эскадроны смерці». Зараз чытаю «Диктаторы обмана» Гурыева і Трэйсмана, на чарзе – мемуары Шахта.
Серыялы люблю палітычныя ці гістарычныя. Шмат гадоў таму падсела на фільмы і серыялы пра каралёў і каралеўскія дынастыі. Пачалося ўсе з падарожжа па Іспаніі і Ізабэлы Касцільскай. Калі ёсць настрой, гляджу польскі серыял «Korona królów» пра Ягайлу.
Кожны тыдзень атрымлівай на пошту: якасныя магчымасці (гранты, вакансіі, конкурсы, стыпендыі), анонсы івэнтаў (лекцыі, дыскусіі, прэзентацыі, прэс-канферэнцыі) і карысны кантэнт
